EPILOOG
Lowe
Ze grapt continu dat hij nu de rest van zijn leven geen knoflook meer mag eten en Lowe wist in het begin niet wat hij daarvan moest vinden – laten staan nu ze al een week terug is – maar toch moet hij er elke keer weer diep vanbinnen om glimlachen.
Ook al slaakt hij van buiten een diepe zucht en schudt hij afkeurend zijn hoofd.
‘Naar rechts. Nee, naar links. Nee, laat mij maar,’ moppert ze, terwijl ze de hamer uit zijn hand grist. Ze hangen een foto aan de wand van de kamer die weer van Ana zal worden. Het was een onbezonnen actie, iets wat Lowe gisteren ineens besloot, want zo is hij nu. Spontaan. Geïnspireerd. Gelukkig.
Een enorme, godzilla-achtige Glitter torent boven het Hollywood-bord uit, waar nu LILIANA staat. Het is niet de kunst die Lowe normaal gesproken zou uitkiezen en hij vond het resultaat niet zo geweldig. Maar toen hij zijn schetsblok opengeslagen op het aanrecht liet liggen, vingen Misery en Serena een glimp ervan op, en elk protest van zijn kant werd beantwoord met rollende ogen en beschuldigingen dat hij naar complimentjes liep te vissen. Zodra de zon onderging, stalen ze zijn auto en reden ze uren rond om de ideale lijst te vinden.
Terwijl zij weg waren, bracht Lowe de verhuisdozen van Misery naar de aangrenzende kamer. Ze slaapt bij Lowe, want dat was het meest logisch.
Om bij hem te zijn.
Zijn metgezel.
Bij hem.
Hij is nog niet echt gewend aan het idee. Het is mogelijk dat hij nooit zal kunnen wennen aan de gevoelens die hij heeft voor Misery, zo groot en overweldigend en allesomvattend zijn ze. Het is hem zo kostbaar, dat hij niet denkt dat dat ooit anders zal voelen. En wanneer hij nadenkt over de toekomst, de mogelijkheden, begint zijn hart altijd als een gek te kloppen.
En dat ontgaat Misery nooit.
‘Wat is dat toch?’ vraagt ze, mompelend met een spijker tussen haar tanden. ‘Hartritmestoornis?’ Ze kijkt hem zijlings aan met haar mooie, lilakleurige ogen. Haar profiel is zacht: delicate lijnen onderbroken door de scherpe punten van haar oor en tanden en kin. Ze beneemt hem bijna de adem.
Hij weet niet wat hij moet zeggen. Dus beweegt hij maar gewoon naar haar toe en streelt met een hand over haar rug terwijl zij tekeergaat met een hamer. Als dat niet genoeg is, wikkelt hij zijn armen om haar middel. Hij ademt haar stimulerende, ongelooflijke geur in. Sluit zijn ogen.
Hij was niet eenzaam voordat hij haar leerde kennen. Als je het hem had gevraagd, had hij nooit gezegd dat hij ongelukkig was. Hij had een roedel en een zusje om voor te zorgen, dingen waar hij om gaf, vrienden voor wie hij zijn leven wilde geven. Hij had nooit gedacht dat er iets ontbrak. Maar nu…
Hij weet niet zeker of hij de warmte van zijn huidige leven verdient, maar hij wil alles toch dolgraag zo houden.
‘Hoi,’ zegt Misery, alsof ze niet de hele avond al samen zijn sinds het moment dat ze wakker werd. Ze legt de hamer en de spijker op haar nachtkastje. Haar bleke hand omsluit zachtjes zijn onderarm. Hij krijgt een diep, rustgevend, gelukzalig gevoel.
‘Hoi,’ zegt hij.
Ze begint met haar vingers letters op zijn huid te tekenen, en hij wil haar opdragen om te vertragen, om opnieuw te beginnen. Maar dan voelt hij een H en een V en een J, en hij denkt dat hij misschien wel weet wat ze…
‘De blaag is er,’ fluistert ze enthousiast wanneer de auto parkeert op de oprit onder het raam. Misery worstelt zich los uit zijn omhelzing en Lowe moet zijn best doen om niet te klagen dat hij niet de eerste en enige prioriteit van zijn metgezel is. Dan volgt hij haar naar beneden.
Hij heeft Ana meer dan twee weken niet gezien, maar zijn zusje geeft hem amper een knuffel. Ze heeft het te druk met ‘Miresy’ en haar nieuwe vriendin Serena de nieuwe draagtas te laten zien die oom Koen heeft gekocht voor Glitter.
Lowe moet zijn best doen om niet te glimlachen en loopt naar buiten wanneer zijn oudste vriend uit de auto stapt. ‘Bedankt. Ik sta bij je in het krijt.’
Koen snuift. ‘Gast, niet zo’n beetje ook. En niet vanwege Ana.’
‘Wat dan?’
‘Emery gedraagt zich nogal explosief in de familie-app. En dat is blijkbaar niet het enige wat ze heeft laten exploderen…’ Hij haalt zijn schouders op zodra Lowe hem met opgetrokken wenkbrauw aankijkt. ‘Wat? Mag ik er nog geen grappen over maken?’
Lowe slaakt een zucht en gebaart dat hij naar binnen kan lopen. ‘Kom, dan praat ik je bij over de ellende van de afgelopen tien dagen.’
‘Ik ben heel benieuwd naar…’
Koen is nog maar net binnen of hij stopt alsof hij tegen een muur is gelopen. Hij moet de wanden vastpakken om overeind te blijven staan.
‘Wat krijgen we nou?’ Lowe kijkt hem fronsend aan. Als Koen niet reageert, neemt hij zijn vriend nauwlettend in zich op. Zijn lichaam trilt, een klein beetje. Zijn pupillen vernauwen, zoals vaker gebeurt wanneer een Weerling op het punt staat om te transformeren. En hij kijkt naar…
Lowe volgt de blik van Koen. Hij staart naar de vrouw die gehurkt in de woonkamer zit. Ze krabbelt aan de kin van een spinnende Glitter en mompelt dat het haar heel erg spijt.
Serena.
Koen blijft lang naar haar kijken, alsof hij betoverd is. Of niet bereid om weg te kijken.
‘Nou,’ zegt hij traag. Zijn stem klinkt hees. Te laag. ‘Ik ben de lul.’
Lowe weet meteen waar hij op doelt.
Dit, denkt hij, kan weleens heel lastig gaan worden.
