HOOFDSTUK 12
De last voelt de laatste tijd wat lichter, maar hij liegt tegen zichzelf over de achterliggende oorzaak. Hij maakt zichzelf wijs dat het door zijn routines komt, en het feit dat hij begint te wennen aan zijn rol.
Het doet me denken aan een sketch in een comedyshow. Het is zo absurd dat ik tegen de deuropening van Lowe’s kantoor leun en het tafereel minutenlang in stilte in me opneem.
Het komt door hoe groot hij is. En hoe hij omgaat met kleine gadgets: hij kijkt er fronsend naar alsof het giftige spinnen zijn. Hoe hij met één enkele vinger typt op het toetsenbord. En hoe hij niet in staat lijkt om simpele instructies te volgen, ook al legt Alex hem dingen uit met een toon die suggereert dat hij elk moment kan besluiten om te gaan bungeejumpen zonder touw.
‘… wordt niet geactiveerd totdat je deze regel code invoert.’
‘Dat heb ik gedaan,’ moppert Lowe.
‘… precies zoals ik hier heb opgeschreven. Op dit stuk papier.’
‘Heb ik gedaan.’
‘Het is hoofdlettergevoelig, alfa,’ zegt hij bits. Hij moet zichzelf er duidelijk weer even aan herinneren dat Lowe zijn baas is. Zijn bijzonder koppige baas.
‘Het ligt aan dat kloteding.’
Lowe heft zijn hand en staat op het punt om een ongetwijfeld bijzonder kostbaar stuk technologie een flinke mep te verkopen. Alex begint ‘o mijn god, o mijn god,’ te mompelen met een Dostojevskiaanse angst, waardoor Lowe hem weer belooft: ‘Hij is vastgelopen. Ik sla er gewoon één keer tegenaan, en dan komt het vanzelf goed.’ Waardoor Alex – die door Lowe echt niet genoeg betaald krijgt – uiteraard bijna in tranen uitbarst.
Dan krijg ik medelijden met hen allebei, en zeg: ‘Ik denk niet dat een flinke mep de oplossing is voor een programmeerfout.’
Ze kijken me allebei met grote ogen aan en ik zie iets van schaamte in hun blikken. Terecht.
‘Alex, weet je zeker dat je Lowe wilt leren programmeren?’
‘Nou ja, dat probeer ik.’ Alex kijkt ons allebei veelzeggend aan. Normaal gesproken voelt hij zich meer op zijn gemak in mijn buurt als Lowe er ook is, maar hij weet ongetwijfeld dat zijn alfa momenteel niet zo blij met hem is.
‘De hoeveelste poging is dit?’
‘Dat valt nog wel mee,’ mompelt Lowe.
Precies op dat moment zegt Alex: ‘De zestiende.’
Ik fluit door mijn tanden. ‘Dat valt best tegen, dus.’ Mijn ogen schieten naar die van Lowe.
‘Het geeft niet. Ik vogel het wel uit als ik er ben. Ik kan prima improviseren.’ Hij gaat staan, en Alex en ik kijken elkaar vol ongeloof aan. Het woord ‘digibeet’ zweeft in het lettertype Papyrus tussen ons in. Lowe’s onkunde lijkt de kloof tussen mij en Alex zowaar te dichten.
‘Ik bel je wel. Dan praat jij me erdoorheen,’ zegt hij tegen Alex, deze keer op ernstigere toon.
‘Ik maak me vooral druk om jouw veiligheid. Mogelijk hebben ze vallen geplaatst.’
‘Dat los ik wel op.’ Lowe legt geruststellend zijn hand op de schouder van Alex. Ik sta op het punt om mijn regel – dat ik mijn neus niet in andermans zaken moet steken – te verbreken en wil vragen waar ze het over hebben, wanneer Mick verschijnt.
‘Het eten is klaar. Ana heeft… gekookt.’ Zijn gezicht betrekt bij het uitspreken van het laatste woord. ‘En ze wil dat iedereen aanwezig is.’ Hij kijkt naar mij. ‘Jij ook.’
Ik frons. ‘Ik?’
‘Ze vroeg specifiek naar Miresy.’
‘Weet ze dat ik niet eet?’
Lowe slaat zijn armen over elkaar. ‘Dat is niet waar, je…’
‘Sst.’ Ik gebaar driftig dat hij zijn grote mond moet houden en kijk naar Mick. ‘Ik kom al. We komen allemaal. We gaan!’ De grijns op het gezicht van Lowe is ronduit kwaadaardig te noemen.
Ana is dolblij om me te zien. Ze rent op me af – een waas van glinsterend roze katoen en eenhoornoren – en slaat haar kleine armpjes om mijn middel.
‘We hoeven niet altijd te knuffelen,’ zeg ik.
Ze pakt me nog steviger vast.
Ik slaak een zucht. ‘Whatever.’
De vollemaan is al bijna een week geleden en in de tijd die ik sindsdien met mijn echtgenoot samen heb doorgebracht, zou je nog geen kop thee kunnen zetten. Maar Juno kwam een avond op bezoek en nam een spel kaarten mee. Twee avonden later kwam ze terug met een film en Gemma en Flor en Arden, en beide avonden voelden ongeveer hetzelfde: vreemd, maar fijn. Ik ben continu samen met Alex, en Cals dochter Misha wilde me ontmoeten omdat ze wel eens ‘een bloedzuiger in het echt’ wilde zien. Een paar andere vertrouwelingen kwamen langs omdat ze in de buurt waren, alleen om zichzelf even voor te stellen en…
Het is onverwacht, zeker na het moeizame begin. Ik zou een paria moeten zijn en dat ben ik ook, maar ik denk niet dat ik hier minder thuishoor dan bij de mensen of de Vampyren. In de afgelopen zeven dagen heb ik meer sociale interactie gehad dan ooit tevoren. Nee: meer positieve sociale interactie dan ooit tevoren. De Weerlingen zijn bijzonder vriendelijk, ook al weten ze dat ik een Vampyr ben. En ik voel me opvallend ontspannen in hun buurt, misschien wel juist omdat ze weten dat ik een Vampyr ben. Het is een nieuwe ervaring om zo zichtbaar te zijn als wie ik werkelijk ben.
En nu zit ik aan tafel met Lowe, Mick en Alex, terwijl Glitter ons vanaf de vensterbank in de gaten houdt en Ana zoutjes in de vorm van visjes serveert en net doet alsof het echte vissen zijn. Ik hoor hun hartslagen als een aritmische symfonie, en ineens besef ik dat Lowe mijn echtgenoot is en Ana mijn schoonzusje. Technisch gezien is dit mijn allereerste familiediner ooit. Zoals in de comedyseries van de mensen, met twintig minuten geklets over erwten, wat alleen grappig is omdat er een lachband wordt gebruikt.
Ik snuif verward en iedereen kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Sorry. Ga verder.’
Ik ben trots op de manier waarop ik mijn gehaktbrood snij en de zoutjes over het bord verplaats om net te doen alsof ik heb gegeten. Ik ben echter niet zo goed met bestek, en de context – een maaltijd, gedeeld met anderen – is al even onbekend als een potje worstelen met een krokodil. Uiteraard ontgaat Ana dat niet.
‘Waarom doet ze zo raar?’ fluistert ze veel te hard vanaf het hoofd van de tafel. Ze wijst naar mijn kaarsrechte rug en hoe ik mijn vork als een robot omhoog en omlaag beweeg.
‘Ze is hier gewoon niet zo goed in. Wees lief voor haar,’ mompelt Lowe vanaf zijn plek naast me.
Ana knikt met grote ogen en praat over belangrijkere zaken, zoals of ze een nieuw paar rolschaatsen krijgt voor haar verjaardag, welke kleur ze moeten zijn, of er glitters op zullen zitten, en – het allerbelangrijkste – of Juno haar meeneemt naar de baan om te oefenen. Ik krijg een ontspannen versie van Lowe te zien. Hij doet net alsof hij niet weet wat rolschaatsen zijn om Ana een tikkeltje op stang te jagen, of dat hij is vergeten dat haar verjaardag eraan komt, wat haar heel erg op stang jaagt. Als hij geen roedel hoeft te leiden om een gewelddadige opstand te onderdrukken, glimlacht hij vaak. Zijn plagende humor en aangeboren zelfvertrouwen hebben een geruststellende werking op me.
‘Wanneer ben jíj jarig?’ vraagt Ana aan me, nadat Mick onthult dat hij veel van astrologie weet en aan Ana vertelt dat haar sterrenbeeld Maagd is. Alex is Waterman, een feit dat hem de stuipen op het lijf jaagt. Maar goed, die jongen schrikt nog van zijn eigen schaduw.
‘Ik heb geen verjaardag,’ zeg ik tegen haar. Ik moet nog steeds wennen aan het idee dat de stoere Mick van middelbare leeftijd zijn bril op het puntje van zijn neus zet en lekker in bed gaat liggen met Sterrenbeelden voor Dummies. ‘Mijn partner vond het leuk,’ fluistert hij naar me wanneer hij de verbazing op mijn gezicht bespeurt.
Ana spuwt haar erwten weer uit. ‘Hoe kun je nou geen verjaardag hebben?’
‘Ik weet niet op welke dag ik ben geboren.’ Ik zou het kunnen laten opzoeken bij de gemeente, aangezien het de dag was dat moeder overleed. Ik betwijfel of vader dat nog weet. ‘Misschien in de lente?’
‘Hoe hou je dan bij hoe oud je bent?’ vraagt Alex.
‘Ik tel er een jaar bij op met Vampyr-nieuwjaarsdag.’
‘En vier je dan feest?’
Ik schud mijn hoofd naar Ana. ‘Vampyren vieren geen feestjes.’
‘Komen jullie nooit samen? Feestjes? Bordspelletjes spelen? Gezellig samen bloed slurpen?’ Alex is in shock. Misschien opgelucht. Ik vraag me af welke verhalen zijn ouders hem vertelden toen hij als kind zijn slaapkamer niet wilde opruimen.
‘We komen niet samen. We spreken nooit af in grote groepen, tenzij we over oorlogsstrategieën moeten praten, of zakelijke strategieën, of andere strategieën. Ons hele sociale leven draait om strategieën.’ Ik moet hem voor Vaderdag een trofee geven met daarop: Jij bent de beste verrader vader. Alleen vieren we ook geen Vaderdag. ‘Maar als we wel zouden samenkomen om bloed te slurpen, dan zouden we ons tegoed doen aan veelbelovende jonge programmeurs,’ voeg ik eraan toe, en ik smak met mijn lippen alsof ik aan een heerlijke maaltijd denk, puur om Alex wit te zien wegtrekken.
‘Over bloed gesproken…’ waarschuwt Mick, terwijl Ana liters water op tafel morst omdat ze ‘cocktails’ voor ons probeert in te schenken. ‘Misery, de bloedbank heeft ons een bericht gestuurd dat de levering van deze week een paar dagen is vertraagd.’
‘V-vertraagd?’ weet Alex uit te brengen.
Mick trekt een wenkbrauw op. ‘Wat een heftige reactie, Alex. Ik wist niet dat jij ook dronk?’
‘Nee, maar… Wat moet ze dan drinken?’
‘Nou, dan zal ik ander bloed moeten gaan vinden. Hm, waar zou ik dat kunnen vinden? Eens kijken…’ Ik tik met mijn vingers tegen de rand van de tafel om de spanning op te bouwen. Dat werkt in elk geval voor Ana, die me met open mond aanstaart. ‘Wie ruikt hier het lekkerst en…’
Lowe legt zijn hand op de mijne. Onze trouwringen tikken tegen elkaar wanneer hij mijn hand optilt van de tafel en op mijn schoot legt, terwijl hij hem nog heel even vasthoudt.
Ik heb het bloedheet.
Ik ril.
Lowe klakt met zijn tong. ‘Niet met je eten spelen, echtgenote,’ mompelt hij, en het voelt bijna intiem wanneer ik hem een glimlach schenk en de glinstering in zijn ogen zie, terwijl Alex ineenkrimpt. ‘Ze heeft nog een aantal zakken over,’ zegt hij tegen Alex, die zijn uiterste best doet om op te gaan in het behang.
‘Laten we een verjaardag voor je kiezen,’ zegt Ana, haar ogen groot. ‘En dan een enorm feest organiseren.’
‘Getver.’ Ik haal mijn neus op. ‘Doe maar niet, hoor.’
‘Jawel! Jouw verjaardag is dit weekend en je krijgt een springkussen!’
‘Ik hou niet van springen.’
‘En dit weekend is je broer er niet, Ana,’ zegt Mick. De vork van Alex tikt tegen zijn bord. Er verandert iets. Plotseling hangt er een gespannen stilte in de kamer, terwijl Lowe op zijn gehaktbrood kauwt.
‘Vier maar lekker feest zonder mij,’ zegt hij zodra hij zijn eten heeft doorgeslikt. Hij zegt het met de kalme, moeiteloze toon van iemand die weet dat zijn wil wet is. Vervolgens knipoogt hij samenzweerderig naar Ana. ‘Maak foto’s van Miresy op het springkussen.’
Ze knikt enthousiast, terwijl Mick zegt: ‘Je zou ook niet kunnen gaan.’
Lowe nipt aan zijn water en zegt verder niets, maar het is duidelijk dat dit al een tijdje speelt.
‘Of neem op zijn minst Cal mee…’
‘Cal is niet uitgenodigd. Bovendien ga ik een vader van twee kinderen niet meenemen naar iets als dit.’
‘Maar jíj gaat wel.’ De normaal zo kalme stem van Mick klinkt nu een stuk feller. ‘Het is te gevaarlijk voor je beste vertrouweling, maar voor de alfa van de roedel…’
‘De alfa is gebonden aan zijn plicht,’ onderbreekt Lowe hem, met een stem die geen tegenspraak duldt.
‘Ik hoor al vijftig jaar bij deze roedel en ik kan je garanderen dat geen enkele andere alfa met die voorwaarden akkoord zou zijn gegaan. Je doet te veel water bij de wijn en kent geen greintje zelfbehoud.’
Ik heb geen idee wat de context is, maar Mick heeft waarschijnlijk gelijk. Lowe heeft iets onbaatzuchtigs, alsof hij zichzelf heeft uitgewist zodra hij alfa werd.
Of, preciezer nog, in een la heeft weggestopt.
‘Moesten die alfa’s ook een interne opstand de kop indrukken?’ zegt Lowe, kalm en fel tegelijk. Mick kijkt weg, eerder bedroefd dan geschrokken. Dat valt Ana ook op.
‘Lowe?’ Haar stemmetje klinkt iel. ‘Waar ga je dit weekend naartoe?’
Hij schenkt haar een vriendelijke glimlach, zijn toon is meteen warmer. ‘Naar Californië.’
‘Wat is daar dan?’ Ik ben blij dat zij het vraagt, want ik wilde hetzelfde doen en ik heb geen recht op deze informatie.
‘Dat gebied is van onze roedel. Daar woont een oude vriendin. Oom Koen komt ook.’
‘Emery is geen vriendin van je, Lowe,’ zegt Mick.
‘En dat is precies de reden dat ik deze kans niet kan laten schieten, aangezien we toegang krijgen tot haar huis.’
‘Dit is geen kans. Als je Alex of iemand anders met verstand van techniek kunt meenemen, dan wel. Maar niet in je eentje.’
‘Wacht eens even.’ Ik ben te nieuwsgierig om mijn mond te houden. ‘Is Emery niet Roscoe’s voormalige…’ De gezichtsuitdrukkingen van de mannen geven het antwoord al. ‘O, shit.’
Ana grinnikt.
‘Het is bijna teleurstellend gemakkelijk om jou aan het lachen te maken,’ zeg ik. Ze begint harder te lachen en sluipt om de stoel van Lowe heen om op mijn schoot te kruipen en mijn zoutjes te stelen. Ik weet niet wat haar het idee geeft dat ze zomaar bij me op schoot kan kruipen, maar daar moet ik echt eens iets aan veranderen. ‘Lowe, ga je serieus naar haar toe?’
Mick schenkt me een dankbare glimlach. Alex is, zoals altijd, doodsbang. Lowe kijkt me vernietigend aan, alsof hij wil zeggen: Niet jij ook al, en trouwens, hoe de fuck haal je het in je hoofd?
Hij heeft een punt.
‘Je weet dat Emery de aanstichter is van alles wat er nu gebeurt,’ zegt Mick.
‘Maar ik heb geen bewijs. En totdat ik over onbetwistbaar bewijs beschik, kan ik niet in actie komen.’
‘Dat kan wel. Dan laat je zien hoe krachtig je bent.’
‘Ik heb geen interesse in een dergelijk krachtvertoon.’
‘Max heeft je al verteld…’
‘Een gemompelde bekentenis over wie hij vermoedt dat zijn opdrachtgever is terwijl hij werd onderworpen door een Vampyr, gaat het niet redden in het tribunaal.’ Ik zie een kille uitdrukking op Lowe’s knappe gezicht, maar bespeur ook de vermoeidheid die hem plaagt. Het moet vermoeiend zijn om je altijd netjes te gedragen. Ik zou niet weten hoe dat voelt. Ik hou alleen mijn eigen kompas aan. ‘Wanneer ik Emery ontmoet op haar eigen grondgebied, kan ik dat bewijs verzamelen.’
‘Of het wordt je…’ Micks ogen vliegen naar Ana en hij maakt zijn zin niet af, maar het woord ‘dood’ stuitert tussen de volwassenen aan tafel heen en weer.
‘Denk je nou echt dat ik haar hulpjes niet de baas kan?’ vraagt Lowe, terwijl hij achteroverleunt. Er vormt zich een glimlach om zijn lippen. Hij lijkt minder op een diplomatieke leider en meer op de arrogante, onoverwinnelijke twintiger die hij is. ‘Toe nou, Mick. Je hebt me zien vechten.’
Mick slaakt een zucht. ‘Dat we je grens nog niet hebben gevonden, betekent niet dat hij niet bestaat.’
‘Ook niet dat hij wel bestaat.’
Ana draait zich om op mijn schoot en beklimt mijn torso als een aapje. Ze knuffelt mijn nek en begraaft haar gezicht in mijn haren. Het is het directste fysieke contact dat ik ooit heb ervaren, en tot mijn verbazing vind ik het niet geheel onprettig. Ik besluit een vraag te stellen. ‘Weet je zeker dat Emery je wel wil ontmoeten nadat je…’ Haar echtgenoot hebt afgeslacht?
‘Zij heeft hem uitgenodigd,’ zegt Mick verslagen.
‘Dat meen je?’
‘Zoals gebruikelijk voor de partner van de vorige alfa. Om een vreedzame opvolging te garanderen.’
‘Wauw.’ Ana wordt onrustig en reikt naar Lowe, maar hij is naar Mick aan het staren en merkt het niet. Ik tik op zijn arm om zijn aandacht te trekken en hij kijkt me met grote ogen aan, alsof ik hem zojuist probeerde te branden met een merkijzer. Denkt hij dat mijn geur aan hem zal blijven hangen? Hij is nauwer verwant aan een stinkdier dan ik ooit zal zijn.
‘Ik denk dat het een val is,’ zegt Mick.
Lowe haalt zijn schouders op. Dat vindt Ana geweldig, dus hij doet het nog een keer. ‘Ik ben bereid om dat risico te lopen.’
‘Maar…’
‘Mijn keuze staat vast.’ Hij glimlacht naar Ana en gooit het over een andere boeg. ‘Ik zal iemand laten uitzoeken of we een springkussen kunnen huren,’ zegt hij. De rest van het gesprek tijdens het eten gaat daarover. Ana die bedenkt welke taart ze wil kopen voor mijn ‘verjaardag’, Alex die bang is dat ik de opblaasbare voorwerpen kapot zal bijten en Lowe die ons met een flauwe glimlach op zijn gezicht in zich opneemt. We blijven langer zitten dan nodig is om de maaltijd op te eten. Blijkbaar gebeurt dat hier vaker en brengt men samen tijd door terwijl ze over onzinnige zaken praten. De sociale gebruiken van Weerlingen zijn anders dan die van ons, en ik vraag me af hoe de metgezel van Lowe zich staande houdt bij mijn soortgenoten. Ze heeft vrienden achtergelaten, familie, een partner. Met wie zit zij aan tafel te kletsen? Ik beeld me in dat ze met Owen probeert te praten en dat Owen zich verontschuldigt en vertrekt om een bergleeuw te vangen, zodat hij dat beest vervolgens op haar af kan sturen.
Ik schud mijn hoofd en richt me weer op het gesprek. Ana lacht, Lowe grinnikt, Alex glimlacht. En dan hebben we Mick nog, die me met een bezorgde uitdrukking op zijn verweerde gezicht zit aan te staren.
