HOOFDSTUK 22
Door haar krijgt hij zin om weer te gaan tekenen.
Ik moet weer in slaap zijn gevallen, want wanneer ik mijn ogen open, is het net voor middernacht. Een T-shirt en legging aantrekken is een prestatie van wereldformaat, en ik krijg het maar net voor elkaar. Ik heb al een week geen bloed meer gedronken en blijkbaar voelt mijn lichaam zich goed genoeg om iets tot zich te kunnen nemen, want ik voel een pijnlijke steek in mijn maag.
Ik strompel naar beneden en probeer me te herinneren of ik eerder zo lang geen bloed heb gedronken. Het enige wat ik kan bedenken, is het moment dat ik terugging naar het menselijke gebied, voordat Serena een betaalbare illegale handelaar voor me had gevonden. Tegen de tijd dat ik een kleine zak in handen kreeg, waren er al drie dagen verstreken en voelde het alsof mijn organen zichzelf aan het verteren waren.
Misschien komt het doordat mijn lichaam amper functioneert, maar als ik de keuken in loop, zie ik Lowe en Alex pas op het laatste moment staan. Ik stop geschrokken en vraag me af waarom ze achter een computer zitten. Het is te laat voor een vergadering.
‘Gaat alles goed met Ana?’ vraag ik. Ze kijken me allebei verbaasd aan.
‘Prima.’
Ik ontspan, maar dat is van korte duur. ‘Heeft Owen die beveiligingsbeelden al gevonden?’
Lowe schudt zijn hoofd.
‘Jullie kijken allebei zo ernstig, dus… Wacht, Alex wat ga je…’
Alex is opgestaan van zijn stoel en geeft me nu… een knuffel?
Dit is een nachtmerrie. Misschien kunnen Vampyren toch dromen.
‘Dank je wel,’ zegt hij. ‘Voor wat je voor Ana hebt gedaan.’
‘Wat heb ik dan… O.’ Dit is vreemd. ‘Je weet dat ik dat gif niet vrijwillig heb ingenomen om haar te beschermen, toch? Ik ben gewoon schandalig dol op pinda’s.’
‘Als het kon, had je dat wel gedaan,’ mompelt hij in mijn haren.
‘Wat?’
‘Haar beschermd.’
Ik duw hem voorzichtig weg. Ik ben nu te hongerig om ruzie te maken over of ik wel of geen goed hart heb. Ik vind hem leuker wanneer hij doodsbang voor me is. ‘Luister, ik moet echt drinken voordat ik de neiging krijg om mijn tanden in Ana’s knuffels te zetten, of…’ Ik hap naar adem. ‘Fuck.’
‘Wat?’
‘Fuck, fuck, fuck. Glitter. Die rotkat van Serena. Ik ben hem helemaal vergeten! Heeft iemand hem eten gegeven? Is hij dood? Hoelang kunnen katten zonder eten? Een uur? Een maand?’
‘Hij is veilig bij Ana,’ zegt Lowe.
‘O.’ Ik druk mijn handpalm tegen mijn borst. ‘Ik moet hem wel terug als… wanneer ik Serena vind. Hoewel hij nu al langer bij Ana is.’ Ik pak een zak uit de koelkast. ‘Misschien kunnen ze samen een voogdijregeling treffen en…’
‘Misery, ik heb het gevonden,’ zegt Alex enthousiast. ‘Serena Paris!’
‘Heb je Serena gevonden?’
‘Nee! Maar wel de connectie.’ Hij gaat me voor naar de tafel en we nemen plaats aan weerszijden van Lowe. ‘Die zoekopdracht waar we eerder mee bezig waren voordat jij…’ Hij gebaart naar me.
‘Bijna het loodje legde?’
‘Ja. Ik ging ermee door terwijl je…’
‘Bijna het loodje aan het leggen was?’
‘En het was verrassend lastig. Zo lastig dat ik vermoedde dat we iets op het spoor waren.’
‘Hoezo?’
‘Ik kon de identiteiten van de medewerkers van het Bureau voor de betrekkingen tussen mensen en Weerlingen nergens vinden. En dat is vreemd, want technisch gezien zijn het ambtenaren.’ Ik kijk vluchtig naar Lowe, die kalm terug staart. Hij weet dit al. ‘Dus keek ik wat… grondiger, zal ik maar zeggen. En toen vond ik een lijst met een heel bekende naam erop.’
‘Welke naam?’
‘Thomas Jalakas. Hij was de menselijke…’
‘Controleur van openbare rekeningen.’ Ik knik langzaam. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar het moet iets met financiën en economie te maken hebben, want: ‘Serena heeft met zijn kantoor gemaild. Voor een artikel waar ze mee bezig was. En toen heeft ze hem ontmoet.’
‘Ja. Ze heeft hem geïnterviewd, ook al is het artikel nooit gepubliceerd.’
‘Maar ik heb hem nagelopen. Ik heb iedereen nagelopen met wie ze heeft gesproken. Ik kon nergens vinden dat hij bij het Bureau voor de betrekkingen tussen mensen en Weerlingen werkte.’
‘Precies. Er staat van alles op zijn cv, maar er staat nergens dat hij acht jaar geleden elf maanden bij het Bureau heeft gewerkt.’
Mijn hoofd begint te tollen. Ik sla mijn hand voor mijn mond.
‘Goed,’ zegt Alex. ‘Jullie zijn allebei niet helemaal eerlijk tegen me geweest en ik snap niet goed waarom dit zo belangrijk is, maar als jullie me vertellen waarom ik onderzoek doe naar deze gast, dan kan ik…’
‘Alex,’ onderbreekt Lowe hem zachtjes. ‘Het is al laat. Je kunt beter naar huis gaan.’
Alex kijkt hem met grote ogen aan.
‘Je hebt geweldig werk geleverd. Slaap lekker.’
Alex aarzelt een halve seconde. Hij gaat staan, buigt zijn hoofd en pakt onderweg naar buiten nog even mijn schouder vast. Lowe blijft de hele tijd naar me kijken, maar ik wacht tot de keukendeur sluit en zeg dan: ‘Thomas Jalakas moet Ana’s vader zijn. Ik bedoel, dit kan toch geen toeval zijn?’ vraag ik sceptisch.
‘Jawel.’
Ik snuif sceptisch. ‘Ja oké, in theorie wel. Maar is dit toeval?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik denk het niet.’ Hij zoekt tussen de verschillende tabbladen in de browser en laat me een foto zien. ‘Dit is Thomas.’
‘Jezus.’ Ik kijk naar zijn brede mond. De vierkante kaaklijn. De kuiltjes in zijn wangen. De gelijkenis met Ana is onmiskenbaar. ‘Dit betekent dat Serena Ana’s vader heeft ontmoet en ik heb daar nooit bij stilgestaan omdat ik dacht dat het voor een of ander financieel artikel was.’
Lowe knikt.
‘Hij moet haar over Ana hebben verteld. We moeten met hem praten.’
‘Dat kan niet.’
‘Hoezo niet? Ik zorg wel dat hij ons alles vertelt. Als jij me helpt, kan ik hem hypnotiseren en…’
‘Hij is dood, Misery.’
Ik voel een rilling van angst over mijn rug lopen. ‘Wanneer is dat gebeurd?’
‘Twee weken na de verdwijning van Serena. Auto-ongeluk.’
De implicaties komen meteen hard binnen. Serena, die fucking idioot, is bij iets heel gevaarlijks betrokken geraakt. En de andere persoon die daarmee te maken had is nu dood, en dat betekent dat…
‘Misery.’ Lowe’s hand omsluit de mijne, groot en warm. ‘Ik denk niet dat het betekent dat ze dood is.’
Dat moest ik even horen. Ik smeek hem stilletjes om verder te praten.
‘Ik geloof echt niet dat dit toeval is, maar degene die hem heeft vermoord, was in staat om het op een ongeluk te laten lijken. Dat zouden ze ook met Serena hebben gedaan. Om geen losse eindjes achter te laten.’
Ik staar naar zijn sterke vingers en denk er eens over na. Misschien. Ja. Dat is best logisch. Het geeft me in elk geval iets om op te hopen.
‘Anders moeten we met zijn assistenten praten, zijn collega’s, zijn voorganger, iemand die…’
‘Gouverneur Davenport.’
Ik kijk op. Lowe kijkt me kalm aan. Helder. ‘Wat?’
‘Thomas Jalakas is aangesteld door gouverneur Davenport, Misery. Zowel op het Bureau als bij zijn laatste baan.’
‘Ik… Is dat niet een heel rare carrièreswitch? Van een simpel kantoorbaantje naar een belangrijke job in de financiële sector?’
‘Uitstekende vraag.’ Lowe laat mijn hand weer los. De avondlucht voelt killer dan ooit tevoren. ‘Dat kun je morgen aan gouverneur Davenport vragen, want we gaan bij hem thuis eten.’
Mijn mond valt open. ‘Wanneer heb je dat geregeld?’
‘Toen Alex me hierover vertelde. Drie uur geleden.’
‘Dat was vlot.’
‘Ik ben de alfa van de Zuidwest-roedel,’ brengt hij me ietwat vinnig in herinnering. ‘Ik heb heus wel wat macht.’
‘Dat blijkt.’ Ik lach, vol ongeloof. Ik zou hem wel kunnen kussen. Ik wíl hem kussen. ‘Wat heb je hem verteld?’
‘Dat we een cadeau voor hem hebben. Als dank dat we onze huwelijksceremonie in zijn gebied mochten organiseren.’
‘En dat geloofde hij?’
‘Hij is niet zo snugger en mensen houden blijkbaar nogal van bedankjes.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Heb ik online gelezen.’
‘Wauw. Heb je helemaal in je eentje een browser opgest…’
Hij maant me met zijn duim op mijn lippen weer tot stilte. ‘Ik weet dat je kunt vechten. Ik weet dat je al van kinds af aan voor jezelf zorgt. Ik weet dat je niet bij mijn roedel hoort en dat je niet mijn echte vrouw bent, of mijn… Maar ik vind het een afschuwelijk idee om jou mee te nemen naar vijandelijk gebied. Zeker niet gezien het feit dat je een paar dagen geleden bijna bent vermoord in dat van mij. Doe me een lol en wees morgen alsjeblieft voorzichtig.’
Ik knik en probeer me niet af te vragen of iemand ooit zoveel om mijn veiligheid heeft gegeven als hij. Dat antwoord zou weleens veel te deprimerend kunnen zijn. ‘Dank je, Lowe. Ik heb al zo lang geen aanwijzing meer gevonden over Serena en…’ Mijn maag knort en ik herinner me weer waarom ik naar beneden ben gekomen: mijn lichaam, dat zichzelf langzaam aan het verteren is.
‘Sorry.’ Ik ga staan en reik naar de bloedzak die ik op het aanrecht heb laten liggen. ‘Ik weet dat dit een dankbaar, filmisch geluksmomentje is, maar ik moet echt even wat drinken. Het duurt maar heel…’
Lowe staat ineens achter me. Zijn hand omsluit de mijne en houdt me tegen.
‘Wat?’
‘Ik wil niet dat je dat drinkt.’
Ik kijk naar mijn zak. ‘Hij is verzegeld. Er kan niet mee geklooid zijn. Bovendien ruik ik het meteen als het bloed is vervuild.’
‘Dat is niet de reden.’
Ik kijk hem verbaasd aan.
‘Gebruik mij.’
Ik snap het niet. En dan snap ik het ineens wel, en mijn hele lichaam verandert in lava. Verstijft, wordt loodzwaar.
‘O nee.’ Ik krijg het heet. Heter dan na het drinken. Heter dan als ik me tegoed doe aan bloed. ‘Je hoeft niet…’
‘Ik wil het.’ Hij is zo oprecht. En jong. En dapperder dan ik hem ooit heb gezien, terwijl hij van zichzelf al best dapper is. ‘Ik wil het,’ zegt hij opnieuw, met meer vastberadenheid.
Jezus. ‘Ik heb met Owen gepraat. Vóór het gedoe met het gif.’
Lowe knikt. Hij kijkt me gretig aan.
‘Ik denk dat ik niet van jou had mogen drinken.’
‘Hoezo niet?’
‘Hij zei dat je zoiets niet moet doen, tenzij je…’
Lowe knikt, alsof hij het snapt. Maar dan likt hij zijn lippen. ‘Zijn we dat dan niet?’ Hij wil het zo graag weten dat het voelt alsof er pure elektriciteit in mijn aderen wordt gespoten.
Ik denk aan de afgelopen paar dagen. Hoe snel de intimiteit tussen ons is geëscaleerd. Ja, Lowe en ik ‘zijn’. Maar… ‘Het is meer dan alleen seks. Als je lange tijd van iemand drinkt, schept dat een band en worden levens met elkaar verweven. Dat doe je alleen als je diepe gevoelens voor iemand koestert, of de wil voelt om die gevoelens te ontwikkelen.’
Lowe luistert aandachtig. Hij kijkt geen seconde weg. Wanneer hij vraagt: ‘Is dat bij ons dan niet het geval?’ is het net alsof hij een mes in mijn hart steekt.
‘We…’ Mijn maag is alleen nog gevuld met een lege, braakliggende pijn. ‘Is dat zo?’
Hij zegt niets. Alsof hij het antwoord al weet, maar wil wachten tot ik net zo ver ben.
‘Het is gewoon… Het zou anders zijn dan wat we eerder hebben gedaan. Het is niet alleen seks of voor de lol. Als we dit vaker doen, kan dat op de lange termijn… gevolgen hebben.’
‘Misery.’ Zijn stem is zacht. Hij lijkt het grappig te vinden, maar tegelijkertijd zie ik een serieuze glans in zijn ogen. ‘Wij zíjn de gevolgen.’
Weet je wat het probleem is? Dit kan nooit goed aflopen. Ik weet niet zeker of ik er überhaupt wel klaar voor ben om oneindige liefde en toewijding van iemand te eisen, maar Lowe’s hart is al vergeven. En het is roekeloos om wat er tussen ons speelt als meer te zien dan de gedwongen nabijheid van twee mensen die door politiek gekonkel op elkaar zijn aangewezen.
Ik heb mijn hele leven op de tweede plek gestaan – altijd het hulpmiddel, nooit het doel – en heb daar vrede mee gesloten. Ik neem het vader niet kwalijk dat hij mijn veiligheid minder belangrijk vond dan het welzijn van de Vampyren, ik neem het Owen niet kwalijk dat hij tot vaders opvolger werd benoemd en ik neem het Serena niet kwalijk dat ze haar vrijheid belangrijker vond dan mijn gezelschap. Ik ben nooit de enige prioriteit voor een ander geweest, maar ik weet dat het geen zin heeft om dan maar mokkend door het leven te gaan.
Maar bij Lowe voel ik me anders, want híj is anders. Hij behandelt me nooit alsof ik tweede keus ben, ook al ben ik dat in feite wel. Ik ben bang dat ik jaloers zal worden. Hebberig. Dat ik ga verlangen naar wat hij me niet kan geven. De pijn, veroorzaakt door het gevoel dat ik voor hem helemaal niet zo belangrijk ben, zou al snel ondraaglijk worden. Laat staan dat ik, als – wanneer, verdomme, wannéér – ik Serena vind, belangrijke keuzes zal moeten maken.
‘Misery,’ zegt hij geduldig. Altijd geduldig, maar ook dwingend. Ik besef dat hij me zijn hand aanbiedt. Uitgestrekt, wachtend op mij en…
Dit kan niet goed gaan. En toch denk ik dat Lowe misschien gelijk heeft. We kunnen niet meer ontkennen wat er tussen ons speelt.
Ik glimlach. Zijn warmte wordt vergezeld door een intense melancholie. Dit kan niet goed aflopen, maar wat wel? Waarom zouden we onszelf dit ontzeggen?
‘Ja?’ Ik pak zijn hand en zie dat hij ietwat verbaasd reageert wanneer mijn vingers voorbij zijn knokkels glijden en zijn pols omsluiten. Ik hou zijn palm met twee handen vast en draai hem om. Het is fijn om over zijn ruwe huid te strijken, vol eelt en littekens.
Een grote, capabele hand van iemand die geen angst kent.
Ik breng hem naar mijn lippen. Kus hem zachtjes. Schraap er zachtjes over met mijn tanden, waardoor zijn ogen langzaam dichtvallen. Hij mompelt heel zacht iets, maar ik kan hem niet verstaan.
‘Als ik dit doe,’ zeg ik tegen zijn huid, ‘moet ik je hals vermijden.’
‘Hoezo?’
‘Als ik sporen achterlaat, gaat het opvallen.’
Zijn ogen schieten open. ‘Denk je dat ik dat erg zou vinden?’
‘Weet ik niet,’ lieg ik. Ik betwijfel of het Lowe iets kan schelen wat anderen van hem denken.
‘Je mag met me doen wat je wilt,’ zegt hij, en het voelt alsof hij het over meer heeft dan alleen zijn bloed.
Mijn hoektanden schrapen over zijn pols. Ik plaag niet alleen hem, maar ook mezelf. ‘Weet je het zeker?’ Ik wacht even, bang dat het niet zo goed zal zijn als de eerste keer. Misschien heb ik het in gedachten wel mooier gemaakt dan dat het is en smaakt hij naar elke andere zak waar ik ooit uit heb gedronken: prima, maar niet echt boeiend.
‘Alsjeblieft,’ zegt hij, zacht, gretig, en ik doorboor zijn ader met mijn tanden. Ik moet zo lang wachten tot zijn bloed mijn tong raakt, dat duizenden beschavingen in dat tijdsbestek kunnen instorten. Maar dan stroomt zijn smaak mijn mond in en vergeet ik alles om ons heen.
Mijn lichaam bloeit op met dit nieuwe leven.
‘Fuck,’ vloekt hij. Ik trek aan zijn arm om meer tot me te nemen en hij drukt me tegen de koelkast aan. Zijn tanden bewegen naar mijn nek en bijten, hard genoeg om een blauwe plek achter te laten. Hij lijkt wel in trance en reageert puur uit instinct. ‘Sorry,’ zegt hij, happend naar adem, voordat hij verder zuigt aan mijn nek en zijn tong langs mijn halsslagader laat glijden. Hij markeert me. ‘Van alle goede dingen…’ Hij pakt mijn heupen vast terwijl ik ze tegen die van hem druk. ‘Van alle goede dingen die ik in mijn leven heb gevoeld, ben jij het fijnste.’
Ik neem nog een laatste, grote slok en lik de wond dicht met mijn tong. Hij kijkt me met grote ogen aan. Wolvenogen. Ze staren naar mijn hoektanden alsof hij ze wanhopig graag weer in zijn lichaam wil voelen. ‘Is dat zo?’
Hij knikt. ‘Ik ga…’ Hij kust me: gretig en diep, zodat hij de rijke smaak van zijn bloed kan proeven op mijn tong. ‘Mag ik…’
Hij pakt me op en draagt me naar boven. Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek en elke keer als ik op zijn klieren knabbel, voel ik zijn armspieren verstijven van genot.
Lowe’s kamer is donker, maar er schijnt licht naar binnen via de gang. Hij legt me op het midden van het onopgemaakte bed en trekt zich meteen terug om zijn shirt uit te trekken. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen. Ik moet nog verwerken dat dit nu echt gebeurt.
‘Ik heb het heel lang niet verschoond,’ zegt Lowe.
Ik bewonder zijn prachtige lichaam, hoe sterk het is. Ik zou hem overal kunnen bijten en me gevoed kunnen voelen. Een hap van zijn ronde biceps, de V-vorm op zijn buik, de heuvel van zijn rugspieren.
‘Wat?’ Ik raak de draad kwijt. Sla woorden over. ‘Wat heb je niet verschoond?’
‘Het bed.’
‘Waarom niet?’
‘Het rook naar jou.’
‘Wanneer… O.’ Mijn inbraakpoging. ‘Sorry.’
‘De geur was zo zoet. Ik kwam klaar met de stoutste fantasieën, Misery.’ Hij draait me voorzichtig om zodat ik met mijn buik op het matras lig. Hij trekt mijn legging tot net over mijn billen. Mijn shirt in de tegenovergestelde richting. ‘En toen vervaagde de geur weer.’ Hij klimt over me heen, aan weerszijden van mijn benen. Zijn handen omsluiten de rondingen van mijn billen: half strelend, half grijpend. Door de ruwe stof van zijn spijkerbroek voel ik zijn erectie tegen mijn dijen drukken. Als ik omkijk, streelt hij met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht over de ondiepe kuiltjes in mijn onderrug. ‘Maar de fantasieën bleven.’ Hij komt tegen me aan liggen. Zijn hitte is als een ijzeren deken. ‘Ik kan niet anders zijn dan wat ik ben, wat dit betreft,’ fluistert hij in mijn oor. Er klinkt een verontschuldiging door in zijn woorden.
‘Wat je bent?’
‘Een Weerling.’ Zijn hand omwikkelt mijn ribbenkast, maar stopt net onder mijn borst. Een geruisloze herinnering aan het feit dat we altijd kunnen stoppen. ‘Alfa.’
Ah. ‘Ik zou je niet anders willen.’
‘Mag ik…’ Zijn tanden bijten zachtjes in de bolling van mijn schouder. ‘Ik ga je niet openbijten of pijn doen. Maar mag ik…’
Ik knik, met mijn gezicht begraven in het matras. ‘Dat lijkt me wel zo eerlijk.’
Hij gromt dankbaar en likt langzaam van mijn ruggengraat naar mijn nek. Hij is luid in zijn genot, luid in zijn complimenten, en hoewel ik het niet volledig begrijp, is dit een ding voor hem: iets belangrijks en alomvattends en misschien zelfs iets noodzakelijks. Zijn hand pakt mijn polsen weer vast, boven mijn hoofd, alsof hij zeker wil weten dat ik geen kant op kan. Ik stribbel een beetje tegen, gewoon om te kijken hoe ver ik kan gaan.
‘Gedraag je.’ Lowe klakt met zijn tong. ‘Dat kun je wel. Toch, Misery?’
‘Ja,’ zeg ik zachtjes.
‘Goed zo. Heel goed. Ik ben echt geobsedeerd door deze.’ Ik voel hete lucht tegen mijn huid en besef dat hij het over mijn oren heeft. ‘Zijn ze gevoelig?’
‘Ik denk van niet…’
Zijn tanden bijten zachtjes in het puntje en het is alsof ik onder stroom sta.
‘Zo te zien wel,’ zegt hij traag. Zijn lul drukt nog harder tegen mijn billen en zijn lippen keren steeds weer terug naar mijn nek, alsof hij zich niet kan inhouden, alsof dat het middelpunt van mijn lichaam is. Ik denk terug aan het vliegtuig en hoe hij bijna de controle kwijtraakte toen hij me daar voor het eerst aanraakte. ‘Hebben Weerlingen daar een klier?’ vraag ik, mijn woorden gedempt door de lakens. Ik ben natter dan ik me kan herinneren. Als dit het heetste is wat ik ooit zal ervaren, wil ik dolgraag weten waarom.
‘Het is ingewikkeld.’ Hij zuigt op de knobbel bovenaan mijn ruggengraat en ik maak een geluidje achter in mijn keel. Dan maakt hij hetzelfde geluidje. Ik hoor wat gerommel achter me – zijn riem die wordt losgemaakt, de rits van zijn spijkerbroek die naar beneden gaat – en na nog een paar seconden voel ik zijn lul tussen mijn billen drukken. Hij is nat en heet en wrijft op en neer voor de juiste hoeveelheid frictie.
Lowe maakt een verbijsterd geluid.
‘Condoom,’ zeg ik, happend naar adem. Vampyren gebruiken ze niet, maar Weerlingen misschien wel? ‘Heb je er eentje?’
Hij bijt nog één keer, zachtjes, en draait me dan om. ‘Nee.’ Ik zie een vastberaden glinstering in zijn ogen wanneer hij mijn legging verder uittrekt. Hij staart me aan met een gehypnotiseerde blik die lijkt te zijn opgebouwd uit heel veel dingen die hij me nooit zal vertellen. Wanneer hij voorover leunt om mijn sleutelbeen te likken, voel ik hoe hard hij is terwijl hij op mijn buik drupt. Zijn hitte wakkert mijn honger naar bloed op een verwarrende, prachtige manier aan.
‘Maar wil je iets gebruiken?’ vraag ik.
‘Dat hoeft niet,’ zegt hij, terwijl hij mijn shirt omhoogtrekt. Deze keer bijt hij aan de zijkant van mijn borst. Zijn tong omcirkelt mijn tepel voordat hij hem er plat tegenaan drukt. Dan zuigt hij. Zijn mond voelt nat en opwindend.
‘Stop.’ Ik moet mezelf dwingen om het te zeggen.
Hij trekt zich meteen terug. Hij drukt zichzelf omhoog op zijn handpalmen en moet duidelijk moeite doen om weg te kijken van mijn borsten. ‘We hoeven het niet te doen,’ brengt hij hijgend uit. ‘Als je…’
‘Jawel.’ Ik leun op mijn ellebogen. Mijn shirt zakt naar beneden en bedekt de bovenste ronding van mijn borsten. Lowe’s ogen bewegen weer naar beneden, totdat hij zichzelf dwingt om naar het raam te kijken. ‘Waarom wil je geen voorbehoedsmiddel gebruiken? Als Weerlingen en mensen samen een kind kunnen krijgen, moeten we erover nadenken.’
‘Ik hoef geen… Het kan, als je wilt. Maar we kunnen geen seks hebben.’
‘Niet?’
‘Niet op die manier.’
Ik ga zitten en trek mijn shirt naar beneden. Hij beweegt naar achteren en gaat op zijn knieën zitten. We staren hijgend naar elkaar, alsof we een of ander duel aangaan. ‘Misschien moeten we het hier even over hebben.’
Hij knikt. Ik zie hem moeizaam slikken. ‘We kunnen dit niet doen, Misery.’ Hij zegt het alsof het een voldongen feit is. Iets waar hij lang over heeft nagedacht.
Ik trek een wenkbrauw op. ‘Als Ana bestaat…’ Het moet mogelijk zijn.
‘Dat is anders.’
‘Hoezo? Omdat ik een Vampyr ben?’ Ik kijk naar mijn hand, die zich heeft vastgeklampt aan de zoom van mijn te grote shirt. Ik moet iets grappigs zeggen, om de spanning wat weg te nemen. ‘Ik zweer je dat ik geen tanden heb daarbeneden.’
Hij glimlacht niet eens. ‘Jij bent niet het probleem.’
‘Ah.’ Ik wacht tot hij verdergaat. Dat doet hij niet. ‘Wat is het dan?’
‘Ik wil je geen pijn doen.’
Ik kijk vluchtig naar zijn kruis. Hij heeft zijn ondergoed weer omhooggetrokken. De stof staat strak en het is donker in de kamer en ik kan echt niet alles zien, maar hij ziet er normaal uit. Goed. Groot, zeker. Maar normaal.
Ik denk terug aan wat hij zei over Zwitserland. Waar verschillende soorten samenleefden. Hij zei dat hij niet veel met Vampyren omging, maar… ‘Heb je ooit… met een mens?’
Hij knikt.
‘En die heb je pijn gedaan.’
‘Nee.’
‘Maar…’
‘Dit is anders.’
We hebben het over seks, toch? Penis-in-vagina-seks? Dit onoverkomelijke obstakel waar hij het over heeft, moet iets te maken hebben met zijn hardware en die van mij. Maar ik kan bij hem geen afwijkingen ontdekken. ‘Ik ben opgegroeid met een mens. Mijn voortplantingsorganen zijn niet gek veel anders dan die van mensen die bij de geboorte het stempel “vrouw” hebben gekregen.’
‘Het komt niet doordat je een Vampyr bent, Misery.’ Hij slikt moeizaam. ‘Het komt doordat jij jíj bent. Door wat dat met me doet.’
‘Ik snap niet wat je…’ Hij onderbreekt me met een kus en drukt zijn lippen keihard tegen de mijne, op een heerlijke manier, alsof hij zichzelf niet onder controle heeft. Hij pakt mijn gezicht vast, zijn tanden trekken aan mijn onderlip en ik raak spontaan de draad van ons gesprek kwijt.
‘Je gaat ernaar ruiken,’ mompelt hij tegen mijn lippen. ‘Het is al gebeurd en je was niet eens in de kamer aanwezig.’ Het? ‘En ik kan mezelf niet tegenhouden, ik móét dan klaarkomen.’
‘Dat geeft niets.’ Ik lach. Ik leg mijn voorhoofd tegen het zijne. ‘Ik wil dat je klaarkomt. Ik…’
‘Misery, we zijn verschillende diersoorten.’
Ik pak zijn pols vast. ‘Je zei dat je… Je zei dat we het zouden doen. In het kantoor van Emery.’ Ik bloos. Ik schaam me dat ik moet toegeven dat ik al dagen aan die woorden terugdenk.
‘Ik zei dat ik je zou kunnen neuken.’ Hij slikt moeizaam. ‘Niet dat ik het zou doen.’
Ik kijk weg. ‘Wilde je het me ooit vertellen? Dat we geen seks kunnen hebben?’
‘Misery.’ Zijn ogen gijzelen de mijne en ik vermoed dat hij alles ziet. Tot in mijn ziel. ‘Het is seks, wat we hebben gedaan. Wat we gaan doen. Dat valt allemaal onder seks. En het zal allemaal heel erg lekker zijn.’
Ik geloof hem. Ik geloof hem echt. Maar toch… ‘Weet je het zeker? Dat jij en ik niet…’
‘Ik kan het je laten zien. Wil je dat?’
Ik knik. Hij kust me opnieuw, teder. Hij probeert duidelijk rustig aan te doen. Ik ben degene die zich loswurmt om mijn shirt uit te trekken.
‘Heb je dit al eens gedaan?’ fluistert hij, met zijn hoofd in mijn nek. Ik schud mijn hoofd. Hij zou me er nooit om veroordelen, maar ik wil het uitleggen.
‘Het voelde vreemd om dit met een mens te doen, want ik loog toch al overal over.’ En Vampyren waren nooit een optie. Ik was altijd alleen, in het schemergebied tussen twee werelden. Het feit dat ik me meer dan ooit thuis voel bij een Weerling, met iemand bij wie ik nooit in de buurt had mogen komen… Dat voelt verkeerd. Of juist verschrikkelijk goed.
‘Drink meer,’ beveelt hij, terwijl hij me tegen het bed aan drukt. We eindigen op onze zij, met onze gezichten naar elkaar toe. Geen positie die ik associeer met wilde, ongeremde seksuele activiteiten.
‘Als ik drink, kunnen we niet…’
Hij legt zijn hand op mijn achterhoofd en beweegt mijn gezicht naar zijn nek. ‘Jawel.’ Hij schopt zijn spijkerbroek aan de kant, en dan voel ik alleen zijn huid nog: heet tegen de mijne. De ruwe haren op zijn armen en benen voelen ietwat ongewoon. Ik leg mijn scheenbeen tussen zijn knieën en laat mijn hand op verkenningstocht gaan, nieuwsgierig en gretig. Hij is zo anders, zo prachtig, en hoewel ik niet iemand ben die de tijd neemt om schoonheid te waarderen, blijf ik maar denken aan het feit dat ik hem leuk vind: hoe hij eruitziet, hoe hij voelt, hoe hij míj leuk vindt. De lichte trilling in zijn vingers wanneer ze op mijn middel rusten, de spieren van zijn lichaam die zich aanspannen, geduldig en vol verwachting.
‘Je bent zo mooi,’ mompelt hij tegen mijn slaap. ‘Dat vond ik al toen ik die eerste foto van je zag. Toen je naar het altaar liep, was ik bang om te kijken. Ik had je nog niet eens geroken en toch bleef ik maar naar je staren.’
Een idee schiet door mijn hoofd: zachtaardig en angstaanjagend en helemaal niets voor mij. Ik zou willen dat ik jouw metgezel was. Ik weet dat ik het niet kan zeggen. Ik weet dat ik het niet eens moet denken. In plaats daarvan voel ik zijn grote hand om mijn nek. ‘Ik wil echt dat je gaat drinken, Misery.’
Het voelt natuurlijk om mijn tanden in zijn huid te zetten. Zijn smaak is heerlijk en bekend. Ik sta mezelf niet toe om me af te vragen hoe ik terug moet naar koude zakken bloed. Ik neem grote, heerlijke slokken, en wanneer ik zijn lange, trillende kreuntjes hoor, wanneer zijn hand mijn pols naar zijn penis trekt en mijn vingers eromheen wikkelt, ben ik gelukkig en meegaand en wil ik alleen nog maar doen wat hij zegt.
Hij is hard, maar ook zacht en hij is niet veeleisend. Hij begeleidt mijn hand één keer omhoog en omlaag, nog een keer, en verder geeft hij geen instructies. Mijn aanraking lijkt genoeg te zijn, net als de rest van mij.
‘Ik ga heel snel klaarkomen,’ weet hij uit te brengen.
Ik hoor een nat geluid wanneer ik zijn ader loslaat. ‘Dat hoeft niet.’
Hij lacht en beweegt heen en weer tegen mijn vuist. ‘Ik heb niet veel keuze.’ Hij pakt mijn hand steviger vast en geeft zichzelf de druk waar hij naar verlangt. ‘En dan zal ik je laten zien wat je met me doet.’
Wat hij ook nodig heeft, ik wil hetzelfde. Een van zijn dijen wurmt zich tussen de mijne, en ik rij ertegenaan. Ik schaam me ergens voor de vunzige, ritmische geluiden die onze lichamen maken, voor de troep die ik aan het veroorzaken ben. Maar het voelt goed, te goed om te stoppen en goed genoeg om te vergeten, en dan nog beter wanneer zijn hand mijn borsten masseert en naar mijn onderrug beweegt om mijn heupen te draaien, zodat ik precies… Ja. Daar. ‘Daar.’ Ik mompel het woord in zijn nek, mijn mond vol bloed. Ik ben schaamteloos en duizelig en helemaal gelukkig in het moment – rollend met mijn heupen en op zoek naar genot, alsof het iets is wat hij voor me in petto heeft. Het is geen kwestie van óf, maar een kwestie van wannéér. Ik neem nog een laatste slok, slik hem door en vraag: ‘Is dit fijn?’
Lowe’s ogen staren glazig in de mijne. Het feit dat hij niet in staat is om te praten en de rillende, ongecoördineerde manier waarop hij probeert te knikken van genot… dat duwt me over het randje.
Ik kreun zachtjes en mijn orgasme vuurt golven van hitte door mijn lichaam af. Mijn ademhaling wordt korter, het wordt zwart voor mijn ogen en dan ril ik op Lowe’s dij en rol ik als een wild beest tegen hem aan. Ik vergeet wat ik voor hem aan het doen was, het ritme dat ik aanhield en de kronkelende, lange bewegingen waar hij zo van geniet. Maar ondanks dat lijkt het zien en horen van mijn genot genoeg voor hem te zijn.
Zijn armen pakken me steviger vast. Zijn lul wordt harder. Hij prevelt obscene, smekende dingen tegen mijn lippen over hoe graag hij dit wilde, hoe mooi ik ben, dat hij vanaf nu altijd aan mij zal denken als hij dit doet, tot zijn laatste dag op aarde. Zijn sperma voelt heet op mijn vingers, op mijn buik. De geluiden in mijn keel lijken afkomstig van een oerwezen, een wezen dat niet rationeel kan denken.
Het is prachtig, denk ik. Niet alleen het genot, maar het delen daarvan met iemand anders. Iemand om wie ik geef en van wie ik misschien zelfs een beetje hou, voor zover ik daartoe in staat ben.
En dan veranderen de dingen die hij zegt. In tegenstelling tot mijn orgasme, dat opbloeide en ontplofte en wegebde, houdt dat van hem aan. Gaat het maar door. En Lowe rilt en hijgt en kreunt zich er een weg doorheen, voordat hij vraagt: ‘Wil je het weten?’
Ik knik, nog steeds ademloos. Hij beweegt mijn hand met de zijne naar de onderkant van zijn lul.
‘Shit.’
Zijn wangen zijn rood en hij heeft zijn hoofd achterover laten hangen. Ik begrijp het niet meteen, pas wanneer zijn zachte huid verandert. Ik voel iets zwellen onder mijn handpalm. Lowe’s hand omsluit de mijne en houdt hem daar. Hij omcirkelt de zwelling alsof hij niets liever wil dan dat het omringd wordt door mijn hand, vastgehouden. Het wordt groter en Lowe begint luider te kreunen en…
‘Misery.’
Hij spreekt mijn naam uit als een gebed. Alsof ik het enige ben wat tussen hem en de hemel op aarde staat. En dan begrijp ik pas wat hij bedoelde.
Op seksueel gebied passen hij en ik mogelijk niet helemaal bij elkaar.
