Chapter - 24

Here is the rewritten content without skipping the format structure: **HOOFDSTUK 24** <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.1//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml11/DTD/xhtml11.dtd"> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml" xml:lang="nl"> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="application/xhtml+xml; charset=UTF-8" /> <link rel="stylesheet" type="text/css" href="styles.css" /> <title>HOOFDSTUK 24</title> </head> <body> HOOFDSTUK 24 Het voelt alsof de wereld van hem is. Zij lijkt ook gelukkig. En dat geluk lijkt haar te verbazen, alsof het gevoel nieuw en vreemd voor haar is. Hij vraagt zich af of hij dit kan laten slagen. Ze is geen Weerling en haar gebrek aan kennis zou een zegen kunnen zijn. Ze zou de volledige waarheid niet hoeven weten en dat zou haar vrijheid garanderen. Lowe leunt tegen de kofferbak van zijn auto. Het is de houding die je aanneemt om aan te tonen dat je geen vlieg kwaad zou doen: enkels over elkaar, ontspannen schouders, zijn beste ik-mag-dan-een-krachtige-Weerling-zijn-maar-ik-ben-niet-van-plan-om-met-je-te-gaan-vechten-houding. Ik ga naast hem staan terwijl Owen en Gabi op ons af komen lopen, en probeer mijn bonzende hart te negeren. Ik schrik bijna wanneer Lowe zijn hand verstrengelt met de mijne. ‘Je trilt helemaal,’ zegt hij. ‘Gaat het wel?’ ‘Ik weet niet waarom.’ Dat weet ik donders goed. ‘Ik heb het koud, denk ik.’ Hij trekt me tegen zich aan. Meer kan hij niet doen, want ik heb zijn trui al aan. Ik word meteen omringd met die heerlijke warmte waar zijn lichaam me altijd mee verwelkomt, en de geur van zijn hartslag ruikt heerlijk. Lowe schenkt me een argwanende blik, alsof hij weet dat er iets niet klopt. Ik zet mezelf schrap voor… Ik weet niet precies waarvoor. Ik moet me voorbereiden op het zien van de reünie van Lowe met zijn metgezel. Ik ben mezelf kwijtgeraakt in wat er tussen hem en mij speelt. ‘Wat gezellig,’ zegt Owen droog. ‘Dan nu even een stuk minder positief nieuws: ik heb nog niets gevonden op de beveiligingsbeelden van de camera’s aan de buitenkant van Serena’s woning. We hoopten goed uitzicht te hebben vanuit het appartementencomplex aan de overkant, maar er was met de camera’s geknoeid.’ Lowe fronst. ‘Alleen op de datum van de inbraak?’ ‘Correct.’ Ik frons. ‘Hoe dan?’ Owen haalt zijn schouders op. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Hoe hebben ze ermee geknoeid? Met software? Hardware? Hebben ze verf op de lens geschoten of de vermogensschakelaar uitgezet of de kabel doorgesneden?’ ‘Weet ik niet zeker. Mijn mannetje zei er wel iets over, maar…’ Owen maakt een wuivend handgebaar. ‘Even los van die technische hekserij die toch niemand begrijpt, is het overduidelijk dat…’ ‘Stoorzenders,’ zegt Gabi. Ze glimlacht wanneer ik haar verbaasd aankijk. ‘Hebben ze het signaal verstoord?’ ‘Waarschijnlijk hebben ze een radiofrequentiedetector gebruikt om het signaal te vinden.’ Dat is de slimste manier. De manier van iemand die over de juiste middelen beschikt. Iemand die voor machtige mensen werkt en op zoek is naar aanwijzingen over de locatie van een gevl