HOOFDSTUK 7
De geur wordt een steeds groter probleem. Hij dringt binnen. Kolkt. Verplaatst zich. Blijft in zijn neus hangen. Wordt soms nog geconcentreerder. Ze raken elkaar zelden aan. Toen ze dat wel deden – haar pols streek per ongeluk tegen de voorkant van zijn shirt – scheurde hij het stuk stof af dat haar geur het beste had vastgehouden. Hij stopte het in zijn zak en draagt het nu overal met zich mee.
Zelfs nu hij vertrekt om haar te vermijden.
Het duurt langer dan ik had verwacht om in te breken, maar het gaat alsnog vrij vlot. Ik hoor het slot klikken en stop. Ik vraag me af of mijn bewaker – een nuchtere Weerling genaamd Gemma, geloof ik – bij me komt kijken. Na een minuut besluit ik dat de kust veilig is en duw ik de deur open.
De kamer van Lowe is al net zo mooi en interessant als de mijne. De gekleurde muur en de balken in het plafond zorgen voor een gezellige, kalme sfeer. Er staan minder meubels, en hoewel Lowe hier al veel langer woont dan ik, zie ik nog twee verhuisdozen in de hoek staan. Een paar ingelijste schilderijen staan schuin tegen de muur te wachten tot iemand ze ophangt.
Mijn voetzolen zijn koud als ik op de hardhouten visgraatvloer stap. Ik weet precies waar ik naar zoek – een telefoon, een laptop, mogelijk een dagboek met de titel ‘Die Keer Dat Ik Serena Paris Heb Ontvoerd’ en een lullig slotje erop – maar ik kan me niet inhouden en moet toch even rondkijken. Ik zie verschillende boekenplanken met klassiekers, fictie en vooral kunstboeken: groot en dik en glanzend. De pagina’s staan vol met prachtige beeldhouwwerken en vreemde gebouwen en schilderijen die ik nog nooit eerder heb gezien. De badkamer is spic en span, op de hoek na, waar een eenhoorn-tandenborstel, tandpasta met aardbeiensmaak en kindershampoo staan. Zijn kledingkast is met militaire precisie ingericht. Elke blouse is effen, elke broek is netjes opgevouwen – er liggen alleen maar kakibroeken of spijkerbroeken. De enige uitzondering is het pak dat hij droeg met onze bruiloft.
Mijn echtgenoot heeft, zo ontdek ik, schoenmaat achtenveertig.
Ik zoek tevergeefs naar elektronica. Ik hoefde echt niet te weten dat Lowe Moreland een hekel heeft aan rommel, dat hij immuun is voor de onvermijdelijke verzameling van nutteloze hebbedingetjes waar we allemaal aan ten prooi vallen. Hij bezit alleen wat hij nodig heeft, en wat hij nodig heeft, blijkt niet veel meer te zijn dan één oplader, een miljoen paar dezelfde boxers en een fles glijmiddel op siliconenbasis. Ik vind het in zijn nachtkastje, pak het vast en laat het meteen weer vallen alsof het een wespennest is.
Oké. Ik wilde echt niet weten dat hij… Maar zijn vriendin loopt te lanterfanten bij mijn soortgenoten en… oké. Het is hartstikke normaal. Ik ga hier niet langer over nadenken.
Vanaf nu.
Er hangt één foto aan de muur: een jongere Ana en een prachtige vrouw van middelbare leeftijd met dezelfde opvallende kleur ogen en scherpe jukbeenderen als Lowe. Hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer het me opvalt dat Ana, op haar ogen na, niet op haar moeder lijkt en niet op Lowe. Als ze op hun vader lijken, hebben ze vast verschillende kenmerken geërfd.
Ik zoekt onder de kussens, achter het hoofdeinde en in de lades van het bureau. Lowe heeft duidelijk geen laptop op zijn slaapkamer liggen en deze hele inbraakpoging begint behoorlijk zinloos te voelen. Ik heb het al bijna opgegeven wanneer ik de onderste la van zijn kast wil openen en ontdek dat die op slot zit. Hope borrelt in me naar boven. Ik ren terug naar mijn kamer om mijn haarspeld te pakken.
Ik weet niet zeker wat ik verwacht van een gesloten kast: misschien een ketting van Vampyr-tanden of nog een enorme fles glijmiddel die hij bij de groothandel heeft gekocht of een lade vol met wifi-kaartjes met een Hallmark-kaart erbij met ‘Alsjeblieft, Misery!’ erop. Wat ik in elk geval niet had verwacht, is een aantal potloden en een schetsblok. Ik frons, pak het schetsblok en sla het open, terwijl ik voorzichtig de blaadjes omsla om te voorkomen dat ze scheuren.
In het begin denk ik dat ik naar een foto kijk: zo mooi is de tekening, zo accuraat en gedetailleerd. Maar dan zie ik de vlekjes, de lijnen die soms net iets te lang zijn, en nee. Dit is een tekening – een bouwkundige tekening van een kluis, prachtig uitgevoerd.
Mijn hart begint sneller te kloppen, maar ik weet niet waarom. Met trillende vingers begin ik te bladeren.
Ik zie schetsen van kamers, kantoren, winkelpanden, steigers, huizen, bruggen, stations. Grote en kleine gebouwen, standbeelden, koepels, blokhutten. Soms alleen de buitenkant en van andere ook de binnenkant en meubels. Bij sommige staan getallen en vectoren in de marges gekrabbeld, bij andere is kleur toegevoegd. Ze zijn allemaal perfect.
Hij is architect.
Ik was het even vergeten. Of misschien had ik er nooit echt een beeld bij. Maar nu ik naar deze tekeningen kijk, voel ik het als iets stevigs en zwaars in mijn maag: de liefde die Lowe voelt voor mooie vormen, prachtige plekken, interessante uitzichten.
Hij is slechts een paar jaar ouder dan ik, maar dit is niet het werk van iemand zonder ervaring. Ik zie expertise en passie en talent en, niet te
